Do uprawiania sportu inwalidzkiego powinny być stworzone odpowiednie warunki. Trening ukierunkowany na daną dyscyplinę sportową daje osobie mającej pewne dysfunkcje dużą satysfakcję i radość.
Jako dyscyplina ludzkiej aktywności angażuje wiele osób niepełnosprawnych, którzy nie tylko walczą z samym sobą o uzyskanie większej sprawności fizycznej potrzebnej do egzystencji w życiu codziennym, ale także chcą uczestniczyć w rywalizacji sportowej z innymi zawodnikami. Sportowcy niepełnosprawni startują w zależności od schorzeń w poszczególnych grupach, a w każdej z nich istnieją odpowiednie klasy. Mimo przemian społecznych w naszym kraju sport osób niepełnosprawnych nie mógł zadomowić się w powszechnej świadomości. Sami sportowcy niepełnosprawni narzekali, że nie traktuje się ich jak prawdziwych sportowców, lecz jedynie potrzebujących rehabilitacji. Jednak od tego roku decyzją władz państwowych medaliści igrzysk Paraolimpijskich traktowani będą podobnie jak ich pełnosprawni koledzy.
Za wywalczone medale dla sportu niepełnosprawnych mają otrzymywać świadczenia emerytalne. To wielkie wydarzenie mówi prezes stowarzyszenia "Start" w Koszalinie Aleksander Popławski. Z takiego właśnie świadczenia skorzystała również Jolanta Kochanowska zawodniczka klubu "Start" działającego w latach 1982-93 przy Odzieżowej Spółdzielni Inwalidów w Sławnie. Zimą 1984 roku startując w barwach reprezentacji Polski na Paraolimpiadzie w Insbrucku (Austria) wraz ze swoimi koleżankami z drużyny wywalczyła złoty medal w sztafecie biegowej 3x5 km. w kategorii LW2-9. W latach 1982-90 Kochanowska zdobyła również srebrny medal w rzucie dyskiem na Mistrzostwach Europy w Paryżu (1983), a ponadto szczyci się zdobyciem 47 medali Mistrzostw Polski (w tym 16 złotych, 15 srebrnych 16 brązowych) w narciarstwie biegowym, lekkiej atletyce, pięcioboju i wyścigach na wózkach.
W tamtych latach dzięki zaangażowaniu i świetnej atmosferze dla sportu inwalidzkiego wykazywanego przez ówczesne kierownictwo spółdzielni w osobach prezesów zmarłego ostatnio Edwarda Żarkiewicza i Sławoja Zawady mieliśmy poza Jolą wielu innych wspaniałych sportowców - mówi wieloletni opiekun drużyny Andrzej Lauren. Medale mistrzostw Polski dla reprezentacji spółdzielni zdobywali również: Janina Mikulska w tenisie stołowym (2 złote, 3 srebrne i 2 brązowe), Halina Błaszczyk (2 złote na MP w narciarstwie biegowym), Henryk Dzidziewicz (1 złoty, 1 srebrny i 1 brązowy na MP w wyścigach długodystansowych na wózkach), Anna Kulon (1 złoty i 1 brązowy na MP w wyścigach na wózkach), Grażyna Stodziesz (1 złoty na MP w pięcioboju), Andrzej Łyczek (3 brązowe medale w rzutach na MP w LA), Wiesław Kozieł (1 brązowy medal MP w LA), oraz Grażyna Banasik i Eugeniusz Gościński (po 1 złotym na MP Młodzieży Inwalidzkiej). Kadrę regionu zasilali również Andrzej Bagnucki (LA), Leszek Lewandowski (siatkówka i tenis stołowy) Mirosław Rokita i Dorota Gliszczyńska (tenis stołowy).
W ciągu jedenastu lat nasi sportowcy zdobyli ogółem 70 medali oraz wywalczyli 145 pucharów (za miejsca 1/3) w drużynowych Spartakiadach Regionalnych. We współczesnym sporcie osób niepełnosprawnych liczy się coraz częściej wynik, zwycięstwo i bicie rekordów. Aby osiągnąć taki cel nie wystarczy już sam talent. Dzisiaj rywalizacja jest tak duża, że sportowcy wielu dyscyplin, aby stanąć na najwyższym podium muszą trenować na granicy wytrzymałości organizmu i poddawać go coraz większym przeciążeniom. Niestety na mapie sportu inwalidzkiego pozostał obecnie jedynie wyczyn zawodowy, a w imprezach startuje jedynie wyselekcjonowana elitarna grupa zawodników niepełnosprawnych. Medale są im potrzebne, gdyż muszą się wykazać przed klubem i Urzędem Kultury Fizycznej i Turystyki, aby otrzymać stypendia, a kluby z kolei przed władzami samorządowymi, aby otrzymać następne dotacje. Medale to również świadectwo dobrej pracy trenerów i działaczy kierujących klubem. Dziś na pewno nie chodzi o powszechną rehabilitację, a tamte wspaniałe lata przeszły już do historii.
Napisz komentarz
Komentarze